- nos
- nōs, nostrum, etc., the plur. of ego, q. v. ( gen. nostrōrum and nostrārum, for nostrum:
nemo nostrorum,
Plaut. Poen. 4, 2, 39:nostrarum quisquam,
Ter. Eun. 4, 4, 11 ) [cf. Sanscr. nāu; Gr. nôï], we:nos, nos, dico aperte, consules desumus,
Cic. Cat. 1, 1, 5.—It is frequently used instead of ego:nos... habemus,
Cic. Fam. 1, 1, 4; Juv. 1, 15:nos patriam fugimus,
Verg. E. 1, 4.— Instead of the gen. poss. noster is commonly used. But:impedis et ais "habe meam rationem." Habe nostrum,
Cic. Att. 7, 9, 4.—So, freq. with omnium: communis nostrum omnium patria,
Cic. Fl. 2, 5:communem omnium nostrum condicionem miserari,
id. Mur. 27, 55:praesens omnium nostrum fortuna,
Liv. 25, 38, 2; 21, 43, 18.—The gen. obj. is usually nostri, rarely nostrum:nil nostri miserere?
Verg. E. 2, 7:memoria nostri tua,
Cic. Fam. 12, 17, 1:amor nostri,
id. ib. 5, 12, 3:nostri cupidine captus,
Ov. M. 13, 762:vale, nostri memor,
Juv. 3, 318.— Gen. part. nearly always nostrum:quem enim nostrum,
Cic. Fam. 5, 12, 5:domus utriusque nostrum,
id. Q. Fr. 2, 4, 2:Fabio amantissimo utriusque nostrum,
id. Att. 8, 12, 1. — Plur. with sing. predic.:absente nobis for absente me,
Ter. Eun. 4, 3, 7:nobis merenti,
Tib. 3, 6, 55:insperanti nobis,
Cato, 107, 5 sq. —It often takes the suffix -met, Hor. S. 1, 3, 67; 1, 10, 56.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.